De bewoners:

Wendy Rommers (interieur- en grafisch ontwerpster) en Bas van Schelven (eigenaar van woonbootbedrijf waterloft.nl), samen met hun kinderen Lise en Mette. Wat: een loft van 180 vierkante meter in een oude Kempenaar, een omgebouwd vrachtschip. Waar: Zaandam Sinds: 2010 Woonsmaak: Scandinavisch en licht met vintage accenten. Bijzonder: het slimme gebruik van de ruimte met een kinderkamer onder een laag plafond en schuifdeuren die in wanden verdwijnen.

Binnen wordt buiten, en andersom

‘Wonen op het water is een way of life’, overtuigt Wendy. ‘Bij mooi weer slaan we als eerste de vouwdeuren open, binnen en buiten zijn dan meteen één. We hebben zo veel mogelijk wit gelaten, 
zodat je zelfs op donkere dagen nog altijd het gevoel hebt dat je in de open lucht bent. Andersom komt het weer ook naar binnen. Mede dankzij het vele daglicht dat door de dakramen binnenvalt, voelt het buitenleven altijd dichtbij. In het dagelijks leven speelt het water continu een rol, het heeft een enorme aantrekkingskracht. Naast het uitzicht over en de rust van het water, zijn watervogels, varen, zwemmen en watersporten naast de deur. Dat geeft een gevoel van vrijheid. ’s Zomers wonen we eigenlijk in een groot zwembad en dat bepaalt natuurlijk ook de sfeer in huis.’

Wonen in een Kempenaar

De speurtocht naar de ultieme basis voor hun 
woonstijl voerde langs viskotters, woonarken en zelfs een veerboot. Het werd een Kempenaar, een vrachtschip dat gemaakt is voor de grote sluizen van de Belgische Kempen. ‘Wij vielen voor de breedte van 6,60 meter.’ Dat hij vijftien meter langer was dan toegestaan, zagen ze niet als een probleem. Een middenstuk kon eruit. ‘Dat is vrij gebruikelijk’, 
weet Bas als schepenkenner. Terwijl het schip doormidden werd gezaagd, bogen Bas en Wendy zich over het perfecte 3D-ontwerp voor hun leef- en woonstijl. Wendy ontwierp 3D-tekeningen om te zien hoe de zichtlijnen liepen en wat het effect van de ruimtes was. ‘Zo ontdekte ik dat je vanaf de bank via het terras zo de keuken in kunt kijken, fijn!’ Styling en tekst: Barbara Natzijl